Սերժ Սարգսյանը ԵԽԽՎ-ում ելույթ ունենալուց հետո պատասխանելով պատգամավորների հարցերին, ըստ էության սենսացիոն հայտարարություն է արել։ Նա ասել է, որ Հայաստանն իր ժողովրդին խաղաղության է պատրաստում, իսկ Ադրբեջանն իր ժողովրդին պատրաստում է պատերազմի։ Սակայն սենսացիան իհարկե շարունակությունն է։ Ըստ Սերժ Սարգսյանի, խաղաղության հարցում առավելությունը Հայաստանինն է, բայց “Աստված մի արասցե, եթե հանկարծ պատերազմ լինի, ապա առավելություն կունենա Ադրբեջանը, որովհետեւ իր ժողովրդին քսան տարի շարունակ պատրաստում է պատերազմի”։
Սա իսկապես ցնցող հայտարարություն է, առավել եւս եթե նկատի առնենք, որ այն հնչում է Գերագույն գլխավոր հրամանատարի շութերից։ Նա փաստացի հայտարարում է, որ պատերազմի դեպքում թշնամին կամ հակառակորդը առավելություն կարող է ունենալ։ Սերժ Սարգսյանը միգուցե ուզել է մի բան ասել, ստացվել է բոլորովին այլ բան։ Սակայն գուցե հարկ է նման պատասխանատու ամբիոններից ելույթ ունենալուց առաջ լավ պատրաստվել եւ կանխատեսել հնարավոր հարցերն ու նախապես մշակել ասելիքը։ Հնարավոր է, որ գործ ունենք նաեւ ենթագիտակցական ինչ որ շերտի ազդեցության հետ, որում Սերժ Սարգսյանը անկեղծորեն համոզված է, որ պատերազմի ժամանակ Ադրբեջանն առավելություն է ունենալու։ Այդ դեպքում իհարկե առավել եւս խայտառակ է վիճակը, եթե Գերագույն գլխավոր հրամանատարը ենթագիտակցորեն այդպես է կարծում։
Ինչ վերաբերում է խաղաղության եւ պատերազմի պատրաստելուն։ Ինչ է նշանակում մարդկանց պատրաստել խաղաղության։ Ի վերջո, ինչ-ինչ, բայց գոնե այդ հարցում ՀՀԿ նախագահ Սերժ Սարգսյանը պետք է որ մի փոքր ուսումնասիրած լիներ կուսակցության գաղափարական հոր` Գարեգին Նժդեհի հավատամքը` “խաղաղություն ես ուզում, պատրաստվիր պատերազմի”։
Միայն պատերազմի պատրաստ հասարակությունը կարող է հասնել հնարավորինս ամուր խաղաղության, որովհետեւ միայն այդ հասարակության հետ է, որ թշնամիները կամ հակառակորդները կգերադասեն գործ չունենալ։ Հետեւաբար, “խաղաղության պատրաստելու” այդ հիպոթետիկ թեզի հանդեպ պետք է մի քիչ ավելի պակաս լրջությամբ մոտենալ, քանի որ դա ընդամենը գերտերությունների դիվանագիտական գրագրության ժանր է, ու պետք չէ այն դարձնել սեփական երկրի քաղաքականության եզր։
lragir.am
Комментариев нет:
Отправить комментарий