Նոր ժամանակների հերոսը

Ուսանողական տարիներին նրան գիտեին որպես Սլավիկ Հակոբյան։ Դեռեւս Բաքվի մանկավարժական ինստիտուտի մեթոդիկայի բաժնում սովորելու տարիներին աչքի էր ընկնում իր աչքածակությամբ եւ շողոքորթելով թվանշաններ կորզելու հատկությամբ (ստացել է տարրական դասարանների ուսուցչի մասնագիտություն)։ Հետո դարձավ Վարդան Հակոբյան եւ Ղարաբաղի բռնակալ Բորիս Կեւորկովի աջակցությամբ նշանակվեց մարզի գրական բաժանմունքի քարտուղար։ Նրան ուղղված նամակում այդ մասին վկայում է իր համերկրացին ու բարեկամը՝ հայտնի արցախագետ, պատմաբան Շահեն Մկրտչյանը. «...Ասպարեզ ես ելել մի հզոր բարերարի՝ Կեւորկովի հովանավորությամբ։ Մի հանգամանք, որը չէր կարող չազդել քո եսակենտրոն մտածողության վրա» (իմ ձեռքի տակ ունեմ այդ նամակի բնօրինակը - հեղ.)։

Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականից հետո եւ առանձնապես ս.թ. ՀՀ նախագահական ընտրարշավի օրերին նրա ղեկավարությամբ տպագրվող թերթում առաջնակարգ տեղ էին գրավում հակալեւոնական թունոտ նյութերը։ Ղարաբաղյան շարժումից հետո Վ. Հակոբյանը սկզբում փորձում էր շահել արցախյան բանակի զորահրամանատար եւ Ղարաբաղի փաստացի ղեկավար Սամվել Բաբայանի բարեհաճությունը, իսկ այնուհետեւ դարձավ Արկադի Ղուկասյանի «ժողովրդավարական նոր կուրսի» ջատագովներից մեկը, որի համար ստացավ «Վաչագան բարեպաշտ» շքանշան։ Ղարաբաղի նախկին իշխանությունները աչք են փակել ԼՂՀ գրողների միությունում ԼՂՀ ԱԺ վերահսկիչ պալատի կողմից անցկացված ստուգումների արդյունքների վրա, որը երեւան է հանել Վ. Հակոբյանի կողմից իրականացված կոպիտ օրինախախտումներ (այդ մասին տպագրել է Ղարաբաղի հանրապետական «Ազատ Արցախ» թերթը, ՀՀ թերթերից՝ «Իրավունքը»՝ «Արցախի «գլխավոր գրողը» նաեւ գո՞ղ է» վերնագրով)։

Որոշ փաստեր այդ ստուգումներից. միայն 2002 թ. Վարդան Հակոբյանը տարվա 365 օրից 130-ը եղել է Երեւանում՝ գործուղման մեջ եւ «գործուղման ծախսերի համար» ստացել է 400 հազար դրամ (թե այդ 130 օրն ինչով է զբաղվել Երեւանում՝ անհայտ է)։ Նա 10 հազար դրամ աշխատավարձով ԼՂՀ ԳՄ նախագահի օգնական է պահել, մինչդեռ հաստիքացուցակով սահմանված է 31 հազար դրամ (այսինքն՝ մնացած 21 հազարը... «կորել է»)։ «Գրական ուրբաթ» անվամբ ԼՂՀ ԳՄ-ն պարբերաբար միջոցառումներ է անցկացրել եւ դրա համար դուրս գրել գումարներ, որ ամենեւին չեն տեղավորվում գրական այդ համեստ միջոցառումների շրջանակներում։ Վ. Հակոբյանը, որ զուգահեռաբար որպես ռեկտոր ղեկավարում է նաեւ իր մասնավոր «Գրիգոր Նարեկացի» համալսարանը, 2004 թ. հունվարին սեփական հրամանով ԼՂՀ ԳՄ նախագահի իր աշխատավարձը 50 հազարից դարձրել է 80 հազար, անփոփոխ թողնելով ԳՄ մյուս աշխատողների աշխատավարձը...

Այս փաստերը երեւան են հանվել մի քանի տարվա կտրվածքով ստուգումներից։ Դժվար չէ պատկերացնել, թե ինչեր կհայտնաբերվեին, եթե ստուգեին ԳՄ նախագահի 25 տարվա «գործունեությունը»։ Այս ամենի համար Վ. Հակոբյանը ոչ միայն պատասխանատվություն չի կրել, այլեւ իշխանությունների թողտվությամբ կոծկել է ամեն ինչ։

Ընդհանրապես Վ. Հակոբյանի իրականացրած հատկապես ֆինանսատնտեսական գործունեության հանդեպ շատ-շատերը լուրջ կասկածներ ունեն։ Օրինակ. «Դեմո» հանրային թերթի 2005 թ. հունվարի 15-ի համարից տեղեկանում ենք, որ ղարաբաղցի երկու գրողի ստորագրությամբ նամակ է հղվել ԼՂՀ գրողների միության նախագահ Վարդան Հակոբյանին, խնդրելով ԼՂՀ օրենքով սահմանված ժամանակահատվածում գրավոր պատասխանել նամակում բարձրացված հարցերին. 1994-2004 թթ. ժամանակահատվածում ԼՂՀ ԳՄ-ն պետական բյուջեից որքա՞ն գումար է ստացել եւ ինչպե՞ս է տնօրինել այդ գումարը (յուրաքանչյուր տարվա կտրվածքով՝ առանձին-առանձին)։

Քանի որ, ամենայն հավանականությամբ, նրա անունը հայաստանյան ընթերցողներին ոչինչ չի ասելու, հիշեցնենք, որ 3 տարի առաջ ՀՀ նախագահ Ռ. Քոչարյանի թեթեւ ձեռքով Վ. Հակոբյանին շնորհվել է «ՀՀ մշակույթի վաստակավոր գործչի» կոչում։ Չնայաց նույնիսկ խոշորացույցով հազիվ թե հնարավոր լինի պարզել, թե որն է նրա վաստակը հայկական մշակույթում եւ, բացի 1-2 սեփականաշնորհված գրականագետից ու վարձով կարծիք վաճառող գրողից, հազիվ թե 10 մարդ գտնվի, որ կարողանա մի ոտանավոր հիշել «վաստակաշատ» բանաստեղծից։ Բայց այդ մասին ավելի դիպուկ գրել է Ա. Զախարյանը՝ «Ահա այսպիսի վաստակավոր գործիչ» վերնագրով իր հոդվածում («ՀԺ», 17 նոյեմբերի 2005 թ.)։
Երեւանում ձեռք է բերել ոչ միայն բնակարան, այլեւ դոկտոր, պրոֆեսորի կոչում։

Տեղեկություններ են պտտվում, որ նրա դատավոր որդին շուտով նշանակվելու է ԼՂՀ ներկայացուցիչը Ֆրանսիայում։ Որպես դրա առաջին քայլ վերջինս խորհրդականի պաշտոն է ստացել ԼՂՀ ԱԳՆ-ում։ Նույն լուրերի համաձայն՝ Վ. Հակոբյանը լրջորեն փորձում է սողոսկել նաեւ ՀՀ գիտությունների ակադեմիա՝ դառնալով ակադեմիկոս, այնուհետեւ նաեւ «նշանակվելով» ՀՀ գրողների միության նախագահ։ Նրան լավ ճանաչողները կատակում են՝ նրա ուրվականն արդեն շրջում է Երեւանում...

ԿԱՐԻՆԵ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
«Չորրորդ իշխանություն»
06.10.2008