Երևի արդեն բացարձակ անհնար անելիքը

 Որոշ տրամաբանական պարզեցումներ անեմ, որ հասկանանք թե ինչ է կատարվում։

1. Պետք է գիտակցվի, որ հայկական իշխանություններն առաջին հերթին քրեական հանցագործներ են,  դրանից հետո նոր տականք, սրիկա, մարդակեր և այլն։
Հանցագործության առաջին հայտանիշն այն է, որ  իրենք արդեն 21 տարի է ուզուրպացրել են իշխանությունը շարունակաբար կեղծվող ընտրություններով։
 Թող ամեն մեկն իրեն պատկերացնի ընտրական կեղծիքում։ Մեզանից քանիսը կհամարձակվի ուրիշ մեկի ձայնն իրենով անել։ Լուրջ եմ հարցնում, նման հանցագործության գնալու համար քրեական հոգեբանության տեր է պետք լինել։

2. Հետևաբար, իշխանության մեջ եղածներն ու նրա վերարտադրմանը սատարողները բոլորն առնվազն հանցակիցներ են։ Այսինքն՝ Հայաստանի մոտ 10-15 տոկոսը քրեական հանցագործներ են։

3. Արդյո՞ք քաղաքականության մեջ եղած ընդդիմադիրներն իրենց հաշիվ տալիս են, որ քաղաքական մեթոդներով պայքարի են մտնում ահռելի քրեական բանդայի դեմ, որն աբսուրդ է։
Ըստ 21 տարվա փորձի կարելի է հաստատապես պնդել, որ ընդդիմությունն այդ ոչ ադեկվատությունը չի հասկանում, կամ էլ ուղղակի իրեն անհասկացողի տեղ է դնում։

4. Արդյո՞ք մենք գիտակցում ենք, որ քրեականը մարդկայինից դուրս է, քանի որ նրա առաջին հատկանիշը հակամարդկայնությունն է,  մարդու ու մարդկայինի  դեմ ի շահ իրեն գործելը։

5. Արդյո՞ք մենք  հասկանում ենք, որ քրեականի դեմ պայքարի միակ միջոցը նրան պատժելն է,  մեկուսացնելը, կամ էլ ոչնչացնելը։ Որովհետև մարդկային պատմության մեջ քրեականի վերջնական ուղղման դեպքեր նկարագրված չեն (բացառությամբ որոշների կրոնամոլ դառնալու և դրա հետևանքով վերափոխվելու)։

6. Արդյո՞ք ժամանակը չէ, որ ամբողջ հայությունը հասկանա վիճակի տրագիզմը և հարցին մոտենա հենց այս բանաձևով՝ ինչպես հաղթահարել հայությանը հոշոտող իր իսկ 10-15 տոկոս քրեականին։

7. Անհնար է քաղաքական կամ ճակատային որևէ ընդհարումով պայքարել ներքին մետաստազներ տված այս հրեշի դեմ։ Ու սա փորձով է ապացուցվել  հազարավոր անգամներ։

8. Ես որպես միակ լուծում տեսնում  եմ ամեն մեկի խնդրի գիտակցումը և մեկուսացումը իշխանություններից ու նրա հենարանից։ Պետք է կարողանանք կերտել պատկերավոր ասած,  ստվերային նոր հայություն, որը կապրի ուրիշ օրենքներով, կմեկուսանա  իր իսկ սրիկա բարեկամից ու կհոգա իր հոգսերը որպես այլ հայ։

Քաղաքականները հաճախ պնդում են լյուստրացիայի մասին։ Բայց ի՞նչ լյուստրացիայի մասին կարող է խոսք լինել ։ Ով չգիտի իր ծանոթ, բարեկամ, հարևան ու նույնիսկ հրապարակային հրեշներին։ Ո՞վ է կասկածում, որ քրեականն իր գաղտնիքները չի բացի առանց մեծ արյան։

9. Մոտավորապես նման բան ես ասում եմ արդեն տարիներ շարունակ, բայց արդյունքը զերո է։ Հասկանում եմ, որ երևի սա էլ ուժերից վեր խնդիր է, բայց մյուս կողմից էլ հենց էնպես վերանալն էլ սիրուն չէ։

Սաղ-ուրախ, գյոզերով,  մուղամով, եղունգներով, փալաններով ու նամանավանդ իրար էշի տեղ դնելով։

ԱՐԱ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ