Ֆեյսբուքյան էջերից՝ ԼՏՊ-ի ելույթի մասին

ԱՐԱ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ (մեկնաբան, վերլուծաբան). Հայերովս մի բուռ ենք։ Ընդ որում միլիոնով խեղճացած շարքային մարդ կա մեր մեջ, հազարներով ԲԾ, հարյուրներով արտակարգ ճիվաղ, ու մատների վրա էլ հաշվելի՝ իրոք խելոք, միտք ասող ու քննարկող մարդիկ։

Ես հասկանում եմ, որ այդ հատ ու կենտերը ատելի են մի քիչ ավելի պակաս մտավոր ունեցողների կողմից։ Բայց շարքայիններով կարևոր մտքերն ու դրանք հրապարակ բերողներին պետք է տեր կանգնել, բեջարել, որ մեզ մարդ զգանք, այլ ոչ սաշիկ։

Ասածս էն է, որ քաղաքական քաք-ին զուգահեռ մարդկային լույսն է պետք տարածել ու գովերգել։
Ես փորձում եմ դա անել։ Նկատած կլինեք, որ ես այլոց փայլուն մտքերը փորձում եմ մասսայականացնել, որովհետև դա է ճանապարհը կյանք մտնելու։

Դուք էլ նույնն արեք՝ միայն կօգտվեք, Հրեաները հենց դա են արել ու աշխարհակալ են դարձել։



ԹԱՄԱՐ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ (դերասան, ռեժիսոր, Մհեր Մկրտչյանի կինը). Եվ ոչ մեկի մտքով չի անցնում հարցնել՝ այ առաջին, ոչ բարով նախագահ, ի՞նչ իրավունքով ես որոշում և ինքնավստահ ու ամբիցիոզ տոնով հայտարարում մի այլ պետության, որի ոչ անկախությունն ես ճանաչել, ոչ քո պետությանն ես միավորել, շրջանները «փուլային» տարբերակով հանձնել մի այլ պետության:

Եվ եթե նման բան պատահի հողագնդի վրա մի այլ տեղ, արդյո՞ք այդ մարդուն քրեական պատասխանատվության չեն ենթարի կամ քաղաքավարի չեն առաջնորդի հոգեբուժարան: Մի ազգ՝ երկու պետության օրինակները, որոնք լավ արդյունքի չեն հասել ամեն դեպքում, ունեցել են և ունեն ինքնուրույն բանակ, ինքնուրույն դրամական միավոր, ինքնուրույն պետական բյուդջե, ինքնուրույն տնտեսություն:

Մեր երկու «պետությունների» չեղած պետբյուդջեն երկու ուռճացած վարչակազմ է պահում ու արտաքին պարտք կուտակում: Որքան կարող ենք ձեր այս անգրագետ ու վտանգավոր կամայականությունը հանդուրժել...
Այ, այ, այ առաջին, երկրորդ ու երրորդ լարախաղացներ:



ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ (գրող, հրապարակախոս). Ավազակապետության հիմնադիր-նախագահի ելույթի հիմնական նպատակը՝ իր հոգեզավակի ձեռքով վերջապես ազատվել այդ Արցախից։ Դե, այդ Ղարաբաղն արդեն ո՞ւմ է պետք՝ դրա անունով «Ղարաբաղ» կոմիտե ստեղծեցին, իշխանության եկան, երկիրը հնարավորինս մաքրազարդեցին, բանկերում-մանկերում իրենց մի 30-40 սերունդի բարեկեցիկ կյանք ապահովեցին։ Հիմա ի՞նչ է մնում. երջանիկ ծերություն՝ ռուս-թուրքական բարձր հովանու ներքո։ Մեջտեղ սկզբունքի հարց էլ կա՝ էն գլխից թքած ուներ Ղարաբաղի վրա, հնարավոր ամեն ինչ անում էր այն հանձնելու համար, բայց չթողեցին։ Հիմա իսկը ժամանակն է այդ ամենն անել ուրիշի ձեռքով։ Հատկապես երբ մեր ժողովուրդը կարճ հիշողություն ունի և երբեք դասեր չի քաղում իր սխալներից...
Մնացյալը լոլոներ են՝ միամիտների ականջից կախելու համար։

Մտածում եմ՝ ի՞նչ կլիներ, եթե լտպ-ն ծնված-մեծացած լիներ ոչ թե Սիրիայից Հայաստան տեղափոխվածի ընտանիքում, այլ, ասենք, ծնված ու ապրելիս լիներ Մոզամբիկում, Ֆիլիպիններում, Իսրայելում, Ալբանիայում, Մեքսիկայում կամ ընդհանրապես ծնված չլիներ։ Վերոհիշյալ երկրներում հազիվ թե դրանից որևէ բան փոխվեր, բայց, ըստ իս, Հայաստանում շատ բան կփոխվեր։

Նախ՝ մենք այսօր չէինք ունենա քրեաօլիգարխիկ Հայաստան։ Ամենայն հավանականությամբ, Արցախն՝ ազատագրված տարածքներով, արդեն Հայաստանի անբաժանելի մաս կլիներ, պատերազմում մեր հաղթանակն ամրապնդված կլիներ թշնամուն թելադրված-պարտադրված բազմաթիվ պայմաններով և այլն։

Պատերազմում անկասկած ավելի քիչ կորուստներ կունենայինք, միաժամանակ թշնամուն ավելի մեծ կորուստներ կլինեինք պատճառած, քանզի ստիպված չէինք լինի կռվել երկու ճակատում՝ ներքին ապազգայինի և արտաքին ոսոխի դեմ, և հարկ չէր լինի, որ պաշտպանության նախարարի աթոռին նստածը հեռուստատեսությամբ ելույթ ունենար ու խնդրեր 500 մահապարտներ միանան իրեն՝ Արցախը փրկելու, քանզի պաշտպանության նախարարի աթոռին նստած անձը այդ ընթացքում արդեն կազմակերպված ու կանոնավոր բանակ ստեղծած կլիներ։

Շահումյանն անշուշտ այսօր հայկական կլիներ, իսկ Մարտակերտը չէինք տա և հետո բազմաթիվ հայորդիների արյան գնով կրկին ազատագրելու։ Այսօր մենք չէինք ուրախանա, որ մեկը վերջապես խոսում է ոսկեղենիկ հայերենով և իր «անուշ լեզվով» բացատրում, թե մենք ինչպես պետք է փուլ առ փուլ զիջենք Հայաստանը։

Հաստատ ամեն արկածախնդիր չէր կարող դառնալ Հայաստանի գերագույն ղեկավար՝ առանց քաջածանոթ լինելու մայրենի լեզվին ու սեփական ազգի պատմությանը։ Դե, պարզ է, որ կբացառվեր նաև գաղջ մթնոլորտն, ու այդ գաղջությունից գլխապատառ փախչող տասնյակ հազարավոր ընտանիքներ չէին լինի։ Փոխարենը թերևս ներգաղթի ծավալից առաջացած խնդիրները մեզ հուզեին...

Եվ այս ամենը թերևս այսպես լիներ, մի քիչ լավ կամ մի քիչ ավելի մեղմ գույներով լիներ, եթե ընդամենը մի հոգի 71 տարի առաջ չբարեհաճեր լույս աշխարհ գալ։ Պատմությունը երբեմն չար կատակներ է անում։ Բայց հատկապես միշտ մեզ հետ։

Հ.Գ. - Մարդկության պատմությունից ինձ հայտնի երեք տիպ կա, որոնցից սարսափելի զզվում եմ, որոնց համարում եմ մարդկության ամենավերջին տականքը։ Առաջինը միխայիլ գորբաչովն է, երկրորդը՝ լտպ-ն, երրորդը, կարծում եմ, բոլորդ գիտեք, թե ով է... Սրանք ավելի ստոր, ավելի եղկելի են, քան Ներոնը, Լենկթեմուրը, Թալեաթը, Հիտլերը և այլ հրեշները։ Սրանք ատում են սեփական երկիրն ու ժողովրդին։



ՍՏԵՓԱՆ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ (քաղաքագետ). Եկեք սառը դատենք Տեր-Պետրոսյանին: Նա չունի որևէ լծակ արտաքին և ներքին քաղաքականության վրա ազդելու համար: Չունի նաև բազմամարդ և ազդեցիկ կուսակցություն, որպեսզի ազդի քաղաքական գործընթացների վրա: Նրա մտքերը չեն կարող ընտրություններից առաջ նրան լրացուցիչ ձայներ բերել:

Այդ դեպքում առաջանում է հարց. Ինչին է իրեն պետք Արցախը հանձնելու (իրականում խոսքը հենց Արցախը Ադրբեջանին հանձնելու մասին է, այլ ոչ թե գրաված տարածքները) մասին հայտարարություններ անել:

Եթե հավատանք այն կարծիքին, որ նա լուրջ գործիչ է և ունի արտակարգ մտավոր ունակություններ, ապա վերը նշված փաստարկներից ելնելով պետք է հետևություն անել, որ նրա խոսքերը հանրությանը չեն ուղղված, այլ Սերժ Սարգսյանին և այն դրսի խաղացողներին, որոնք տարածքներ հանձնելու տարբերակն են առաջ մղում:

Նույն բանն Արցախում ակնարկեց Սերժ Սարգսյանը` սպասվող դժվարին ժամանակների մասին խոսելով:
Տեր-Պետրոսյանն իր վրա դեր է վերցնում, որը լրացնում է Բաքու գնացած «տղաների և աղջիկների» գործը, ինչը կարևոր է համարել նաև ձեր սիրելի Կիսիլյովը:

Այդ ամենն ակնհայտ է, սակայն պետք է հասկանալ, թե այդ ծառայության դիմաց նա Սերժ Սարգսյանից ինչ է ակնկալում: