«Ազգ, որի ուրախության ու հպարտության միակ առարկան այսօր Հենրիկ Մխիթարյանն է»,- «ազգին» հեգնել է Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը: Է, ինչպես չասել՝ Հենրիկ Մխիթարյանը պատվով է կատարում իր առաքելությունը, «ազգն» էլ նրանով ազնվորեն ուրախանում է, իսկ Լևոն Տեր Պետրոսյանն ուներ բոլոր հնարավորությունները ազգի ուրախության և հպարտության առարկան լինելու, եթե պատվով կատարեր ա՛յն առաքելությունը, որն ի՛ր հետ կապել էր «ազգը»:
Ուժի՞ց էր վեր, թե՞ բոլորովին այլ, «ազգին» անհայտ առաքելություն ուներ, և դրանք հակդրվեցին միմյանց: Ո՞րն է փորձել պատվով կատարել՝ «ազգի» կողմից իրեն վերապահվա՞ծը, թե՞ «ազգին» անհայտը: Առաջին անգամը չէ, որ այս մարդը «ազգին» հեգնելու, ծաղրելու առիթներ է օգտագործում: «Ա՞զգը» իր քիմքին հարմար չի գալիս, թե՞ «խաղողը խակ է»: Որքան մտածում եմ՝ ավելի ու ավելի եմ համոզվում՝ հայ ժողովուրդը և Հայաստանի հասարակությունը Լևոն Տեր Պետրոսյանին դուր չեն գալիս: Իր «հասարակական ճարտարապետությունն» էլ թույլ է՝ հեգնանքից այն կողմ չի անցնում: Կարող են, իհարկե, դուր չգալ, բայց այդ դեպքում ինչու՞ և ինչպե՞ս է ուզում նրանց ղեկավարել, հեգնանքո՞վ, թե՞ չօգտագործված նոր ռեսուրսներ է հայտնաբերել իր իմացաբանական խոհանոցում։
Հրանուշ Խառատյանի գրառումը
Hayeli.am
Комментариев нет:
Отправить комментарий