Տաբուների զոհն ենք

Գնալով համոզվում եմ, որ թույլ մարդու հիմնական արատը այլոց դիկտատին ենթարկվելն է, զահլա չդնելը, ձեռ քաշելը:

Ամենատարբեր ձևերով կարող է լինել դիկտատը՝ սկսած փողոցում դեմդ կտրելուց ու ամեն քայլափոխի հետապնդելուց, վերջացրած ինտելելտուալ դիկտատը:

Ինտելեկտուալ դիկտատների մեջ էլ ամենահրեշայինն այն է, երբ  սակավամիտի մեկը օգտագործելով  ընդհանուր լոզունգային դրվածքներից ինչ-որ մի դետալ, սկսում է քեզ հետապնդել, հալածել՝ Աստվածային դատավորի  բարձունքներից մեղադրել, թե դու հայրենասեր չես, պետականությունն անկախ սաշիկնոցից հարգող չես, ազգասեր չես, սովետիկուս ես, սոցիալիստ ես, կոմունիստ ես, շուկայականին դեմ ես, ստալինիստ ես, հին մարդ ես, հերոս չես, զոհված չես, գլուխդ պատով տված չես, կենդանի ես:

Ասածս էն է, որ քո վրա տաբու դնողն ինքն իրենից ընդամենը փոքր սրիկա է ներկայացնում, բայց օգտագործում է մեծ սրիկաների ներդրած տաբուները, որոնց օգնությամբ համ ցենտռ է կանգնում, համ քո ձայնի իրավունքը հոշոտում:

Ու հենց տաբուի օգնությամբ է, որ մարդակեր իշխանությունները ջրի երեսին են՝ մանևրում են կեղծիքի և կես ճշմարտության արանքում ու շղարշում ցանկացած լուրջ հարց: Եվ տաբուադիրների  շնորհիվ է, որ երբևէ չի պարզվում, թե ով-ով է, ու ինչն ինչոց է:

Քաջ  գիտակցելով սա,  իմ վրա տաբու բանացնողին ունեմ ասելու հետևյալը.
1. Ես հետպատերազմյան ծնունդ եմ,  կրթվել եմ սովետական դպրոցում ու համալսարանում, աշխատել եմ սովետական հիմնարկներոււմ: Կոմունիստ չեմ եղել:
Մի հորեղբորս Ստալինը գնդակահարել է, մյուսին Սիբիր քշել: Հորս՝ գենոցիդից 2 տարեկանում որպես քրդի երեխա փրկվածին, որպես կուլակի տղայի հեռացրել են համալսարանից: Այսինքն՝ պատմականորեն ես գոնե միջին տուժած եմ:

2. Սովետի օրոք ոնց կարողացել, դիմադրել եմ սովետական աբսուրդներին:

3. Ստացած կրթությամբ կարողացել եմ որպես պրոֆեսսոր աշխատել ամերիկյան  համալսարաններում ու հիմա էլ թոշակից հետո, adjunct պորֆեսսոր եմ:

Այ էսքանից հետո ասեմ խոսքս:
- Հայաստանը վերջին 1600 տարվա ընթացքում կառուցվել է ու զարգացման է հասել միայն սովետի օրոք:
- Քիչ թե շատ մակարդակով մասնագետներ ու էլիտա ենք ունեցել սովետի շնորհիվ:
- Քիչ թե շատ տնտեսություն ենք ունեցել ռուսների գիտական ու ինժեներական աջակցության շնորհիվ:
- Սովետից հետո մեր մեջի տականքի ջանքերով հայտնվեցինք այն մակարդակին,  որում  իրապես էինք:

Եվ դրանում սաշիկների հետ միասին ահռելի դեր ունեցավ էլի հենց տաբու դնող մեծամիտ, դատարկ, ոչնչություն, ցռուին հաճոյանալու մարմաջով տարված կամ տգիտության պատճառով այլ բան չհասկացող, ֆիզիոլոգիապես  հակառուս դարձած մեր մռավոռականը:

Եվ այսօր էլ հենց դրանք են կառավարում հայության արժեքայինն ու ճակատագիրը՝ տաբուադրելով, որ հայի պրոբլեմը ոչ թե սաշիկն է,  թաղ նայողը, մեր քռչոտ քաղաքացիականությունը, այլ ռուսը:

Այսօր, էն հայտնի անասուն նախարարին բոմժ ասող անվախ լրագրողուհին հազար անգամ ավելի մեծ գործ է անում, քան իր շուրջը անուղեղների կոդլեր կուտակած ու տաբու դնող ստահակը:

Կոնսպիրացիայի մի տարատեսակ է տաբուն: Մուղամով, փսփսոցով կողքիններին հայտարարում է, որ էս մեկը «հին բոբո» է, և ուզում ես քեզ պատռի, չես կարող տաբուի պիտակի տակից դուրս գալ:

Տաբուականությունը  և ազատամտությունը, ժողովրդավարությունը, արժանապատվությունն ու ցանկացած մարդկային դրական, անհամատեղելի են:
Տաբուն  տգիտության առաջին արմատն է ու միջավայրը:

Երևանն ու Հայաստանը, հային ու երևանցուն անխնա քանդեցին, ավիրեցին, որովհետև սովետամերժ տաբուն էր դրության տերը դառել երկրում:

Հիմա էլ ավիրումը շարունակվում է մի այլ լոզունգով՝ թե մինչև սովետական սերունդը չգնա գերեզման, հարցերը չեն լուծվի: Ինչ մեծակտավ ու դառմաեդ լոզունգ է: Ասում է դու  ոչ մի բան մի արա, այլ սպասիր ու ինքն իրեն կգան լուսավոր ժամանակները:

Տաբուադիրներին հնարավորինս մաղել եմ ու շարունակելու եմ: Ընկերներիս էլ խորհուրդ կտամ՝ լոզունգներով տաբու դնողներին ուղարկեք գրողի ծոցը:

ԱՐԱ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԻ

Ֆեյսբուքյան էջից

https://www.facebook.com/notes/արա-հարությունյան/տաբուների-զոհն-ենք/1102547919798098