суббота, 30 июля 2011 г.

Ստորագրահավաք Անանյանի դե՞մ


Գրողների միության երիտասարդ անդամները ստորագրահավաք են նախաձեռնել ՀԳՄ նախագահ Լեւոն Անանյանի դեմ եւ մտադիր են ստորագրությունների համապատասխան թվաքանակի դեպքում նրանից պահանջել  համագումար հրավիրել, որտեղ կքննարկվի նրա հրաժարականի հարցը:
«Նման բան չկա, մի հավատացեք, որովհետեւ գիշերը ինչ-որ մեկը զառանցագին երազներ է տեսնում, հետո էլ նստում-խոսում է դրանց մասին»,- մեզ ասաց Լեւոն Անանյանը՝ դա անվանելով հերթական սուտ խոսակցություններից մեկը:
«Ջահել գրողների համար այնքան գործ է արվել իմ նախագահության օրոք, որ որեւէ մեկը չի կարող նման ստորություն անել. դա բացառվում է: Դրանից հետո իմ քարտուղարը բոլորի հետ մեկառմեկ խոսել է, եւ բոլորը մենակ երախտիքի խոսքեր են ասել»,- նշեց պարոն Անանյանը:
Այդ դեպքում անհասկանալի է, թե ինչու են «բերման ենթարկում» երիտասարդ գրողներին ու խոսեցնում, եթե ստորագրահավաքի փաստն իրական չէ:

«Հրապարակ»
30.07.11


Իսկ ԳՐԱԿԱՆ  PR-ը ավելացրել է՝ Անհասկանալի ու զարմանալի ոչինչ չկա։ Լեւոն Անանյանին հնարավոր չէ մեկուսացնել ԳՄ նախագահի աթոռից։ Նրան եւ նրա ղարաբաղցի կոլեգա Վարդան Հակոբյանին ԳՄ շենքից դուրս են բերելու միայն դագաղի վրա։ Նրանք ցմահ նախագահ են...

Ռուս լրագրող. Ադրբեջանն ազգային պետություն կառուցում է հայերին ոչնչացնելով


Ազգային պետության եւ ազգային ինքնագիտակցության ձեւավորման գործընթացն Ադրբեջանում իրականացվել է հայերին ոչնչացնելու ճանապարհով. ըստ «Երկրամասի»` Ղրիմի լրագրողների հետ անցկացված դասընթացների ժամանակ հայտարարել է տնտեսագետ, քաղաքագետ, լրագրող Միխայիլ Լեոնտեւը:

«Էթնիկ պետությունը վտանգավոր բան է: Այդ հիմնախնդրի հետ նույն կերպ բախվում են Գերմանիան, Իտալիան, Ուկրաինան, սկզբունքորեն ցանկացած ժամանակակից երկիր: Տառապում են, չեն կարողանում հաղթահարել: Եվ այդ ամենն այն պատճառով, որ ազգային պետությունը, ըստ էության, ողորմելիություն է: Ազգային պետության ծնունդը սարսափելի, համատարած դեգեներացում է: Հիշենք, թե ինչպես էր տեղի ունենում ազգային ինքնագիտակցության գործընթացը ոչ թե եվրոպացիների, այլ ավելի քիչ քաղաքակիրթ ժողովուրդների մոտ: Օրինակ` Ադրբեջանում` հայերի ոչնչացման ճանապարհով: Դա շատ տիպիկ եղանակ է»,- ասել է նա:

Բաքուն, այո, քամիների քաղաք է


Վերջապես հասկացանք, թե ինչը կազդի Թուրքիայի վրա: Ոչ նրա հետ սեղան նստելը, ոչ սիրաշահելը, ոչ դեմքին ժպտալը, ոչ ֆուտբոլային խաղերում ջոմարդ-ջոմարդ պարտվելը, ոչ Հայաստանի զինանշանն աղավաղելը, ոչ ինքնաթիռից ողջույններ հղելը… այս ամենին Թուրքիան չի հավատում եւ միշտ աչալուրջ է Հայաստանի հետ իր հարաբերություններում:

Ասա Թուրքիայի երեսին ճշմարտությունը, իր պատմությունը տուր երեսով եւ կտեսնես ինչ կարող է տեղի ունենալ: Այդ երկրի առաջին դեմքն անմիջապես աղավաղվում է, ծամածռվում, ընկնում հիստերիայի մեջ, պատեպատ դիպչում:

Այս հնարքը պետք էր շուտ կիրառել: Այս կերպ, ինչպես համոզվեցինք, միջազգային հանրությունը շատ ավելի արագ կարող է կողմնորոշվել հայ-թուրքական արձանագրությունների նոր տարբերակներ կազմելիս:

Զարմանալի մարդ է Էրդողանը: Ի՞նչ էր սպասում Սերժ Սարգսյանից` Բաքու կատարած իր այցի բարձր գնահատակա՞ն: Ինչպե՞ս կարելի է, օրինակ, բարձր գնահատել մի մարդու գործ, ով եկեղեցի է պղծում` թանգարանի վերածելով այն, ով ցուցադրական նամազ է անում քրիստոնեական Անիում, որպես իր մահմեդական ազգի սրբավայրում, ով ժողովուրդների բարեկամություն խորհրդանշող հուշարձան է քանդում, ով սպառնում է իր երկրից վռնդել հայերին, ով ոչ միայն քաջություն չունի բաց աչքերով նայելու իր երկրի պատմությանը, այլեւ բոլորին է հորդորում փակել աչքերը Թուրքիայի անցյալի վրա:

Ի՞նչ էր սպասում Սերժ Սարգսյանից Էրդողանը: Երեւի սպասում էր, որ ՀՀ նախագահը հարց տվող պատանուն պետք է արգելեր «Արեւմտյան Հայաստան» կամ «Արարատ լեռ» բառակապակցություննե՞րն արտաբերել, երեւի պիտի հորդորեր նրան մոռանա՞լ դրանք:

Այն օրը, երբ Հայաստանը կասեցրեց հայ-թուրքական արձանագրությունների վավերացման գործընթացը, Էրդողանը, հավանաբար, պետք է արդեն հասկացած լիներ, որ Հայ դատի գնացքին մի նոր ու հզոր շոգեքարշ միացավ` Հայաստան պետությունը, եւ այդ գնացքի ընթացքին Թուրքիան մի գեղեցիկ օր այլեւս չի կարողանալու ընդդիմանալ: Պատմությունից է հայտնի վերջապես, որ ոչ մի կայսրություն հավերժական չէ:

Թուրքիայի նման կայսրություննե՞ր են կործանվել: Եթե ոչ մեկ-երկու, ապա հինգ, տասը, տասնհինգ սերունդ անց կործանվել են, չէ՞: Ինչի՞ վրա է Էրդողանը դրել հույսը, ի՞նչ ներողություն է սպասում ՀՀ նախագահից, երբ ողջ մարդկությունն է Թուրքիայից սպասում այդ ներողությունը: Իր սեփական հայրենիքում մի ողջ ժողովուրդ է ոչնչացրել եւ սպասում է, որ այդ ժողովուրդն իրենից ներողություն խնդրի պահպանված միակ բանի` հիշողության համա՞ր:

Ի՞նչ տեղի կունենար Էրդողանի հետ, եթե Սերժ Սարգսյանն ընդհանրապես հայտարարեր, որ ցեղասպանություն իրականացրած բոլոր պետությունները պետք է երկրի երեսից վերացվեն: Կարծում եք Էրդողանը ծպտուն կհանե՞ր: Ընդհակառակը` թուրքական շողոքորթության բոլոր կանոններով կմեծարեր մեր նախագահին ու կհավատացներ, որ այդ օրը դեռ կգա:

Հետեւաբար, Թուրքիայի հետ խոսելիս վերացական ամեն ինչ պետք է մի կողմ թողնել, խոսել հստակ պահանջի, հստակ գիտակցության, անգամ հստակ ցանկության ու երազանքի մասին: Տեղի ունեցածն էլ վկայությունն է մեր այս տեսակետի ճշմարտացիության:

Իսկ ինչպիսի հայտարարություն կարող է անել Էրդողանը, որ Սերժ Սարգսյանն էլ այսպես ափերից դուրս գա: Կարիք չկա, կարծում եմ, միտքը լարելու, քանզի Թուրքիան ու թուրքերը Հայաստանին ու հայերին այլեւս ոչնչով չեն կարող զարմացնել: Ցեղասպանություն իրագործելուց, երկիրը զավթելուց, պատմամշակութային հուշարձանները պղծելուց, սահմանները փակելուց հետո ուրիշ էլ ի՞նչ պետք է անի Թուրքիան, ուրիշ էլ ի՞նչ պետք է ասի Էրդողանը, որից մեր նյարդերը տեղի տան:

Գուցե շարունակեն հայտարարել, որ Ղարաբաղն իրենց արյունածորող վե՞րքն է: Խնդրեմ, որքան երկար ու խիստ արյունածորեն, այնքան շուտ կհասկանան, թե ինչ է իսկական արյունահոսությունը, որին իրենց պատմության ողջ երկայնքով նայել են բիրտ անտարբերությամբ:

Իսրայելական մի պարբերական արդեն հասցրել է հեգնել Էրդողանի կատաղության այս վերջին նոպան: «The Jerusalem Post-ը» գրել է, որ Իսրայելը կարող է մխիթարվել, քանի որ այն այլեւս միակ երկիրը չէ, ումից Թուրքիան ներողություն է պահանջում: Այս անգամ Թուրքիայի վարչապետը ներողություն է սպասում Հայաստանի նախագահից: Թերթի դիվանագիտական աղբյուրն այս կապակցությամբ ասում է. «Իսկ ո՞վ է Էրդողանից ներողություն պահանջելու Հյուսիսային Կիպրոսը զավթելու համար»:

Իսկ ինչո՞ւ միայն Հյուսիսային Կիպրոսը: Իսկ ե՞րբ է մեր դիվանագիտական աղբյուրը հնչեցնելու իր պահանջն Էրդողանից` ներողություն խնդրել, եւ Արեւմտյան Հայաստանը, որ ոչ մի կերպ Արեւելյան Անատոլու չի դառնում, վերադարձնել իսկական տիրոջը:

Էդիկ Անդրեասյան
hraparak.am
29.07.11

вторник, 26 июля 2011 г.

Այսպիսի «կտրիճ» մի գեներալ

Զինվորական ընկերս պատմում է, որ օրերս hայոց «մայրաքաղաքներից» մեկում հավաք է եղել, որտեղ մի գեներալ շուրջ յոթ տասնյակ զինվորականների, նախկին ազատամարտիկների հետ գալիք տոներից մեկին նախապատրաստվելու կապակցությամբ ելույթ է ունեցել, անդրադարձել է նաեւ ազատագրված հողերի խնդրին։ Գեներալը, ի զարմանս ներկաների, հայտնել է, որ այսպես թե այնպես, այդ հողերը պիտի հանձնել, որովհետեւ հակառակորդը մեզ գերազանցում է թե՛ հետեւակով, թե՛ զինտեխնիկայով։

Այս պատմությունն իրական է, եւ դրա մասնակիցների խնդրանքով գեներալի անունը չենք նշում, որ սույն անձը վնաս չպատճառի մեզ տեղեկություն տրամադրած մարդկանց: Ուստի նրան պայմանականորեն անվանենք Քաշատուրյան։ Ուրեմն այս գեներալ Քաշատուրյանն ակնարկել է, որ Արցախը Հայաստանի հետ Լաչինի միջանցքով կապ է ունենալու։ Ասել է թե՝ Արցախը լիովին անտեր-անտիրական չի մնալու, բոլոր չորս կողմերից շրջափակված արցախցիներն այդ միջանցքով հնարավորություն են ունենալու փախչելու Հայաստան, այնտեղից էլ՝ աշխարհի բոլոր չորս ծագերը…

Միջոցառմանը ներկա ադրբեջանաղարաբաղյան պատերազմի մասնակիցներից մեկը վրդովվել է այս ելույթից եւ հակաճառել է գեներալին՝ ասելով, որ եթե վաղը պատերազմ լինի, այս անգամ իր հետ իր հասուն որդին է մեկնելու պատերազմի դաշտ եւ պաշտպանելու է Արցախի եւ ողջ հայ ժողովրդի պատիվն ու ազատությունը։ Նախկին ազատամարտիկը տարակուսել է, թե ազատագրված հողերը տալուց հետո իրենք ինչպե՞ս, ի՞նչ երեսով պիտի այցելեն նահատակված զինակիցների գերեզմաններին։ «Պիտի նրանց հայտնենք, թե հանգիստ ննջեք, ձեր կյանքի ու արյան գնով ազատագրված հայկական հողերը սկուտեղի վրա դրած հանձնել ենք թշնամո՞ւն»,- վրդովված հարցրել է նախկին զինվորականը։

Քաշատուրյանը դրան մոտավորապես պատասխանել է՝ եթե դու պատերազմին մասնակցած իսկական կռվող լինեիր, այդպես չէիր խոսի։ Պատերազմի վետերանները մնացել են տարակուսած, որովհետեւ նրանք ոչ միայն ծանոթ էին իրենց ընկերոջ մարտական անցյալին, այլեւ զարմացել են գեներալի «երկաթե տրամաբանության» վրա, որից հետեւում է, թե իսկական կռվողներն առաջինը պիտի երկու ձեռքով կողմ լինեն հողերը հանձնելուն…

Մեկ ուրիշն էլ տեղից նետել է՝ պատերազմի ժամանակ եթե քեզ նման հրամանատարները մեզ ղեկավարեին, այսօր Գանձասարի լանջերին թուրքի հոտն արածելիս կլիներ, իսկ Սեւանում Մուհամեդի թոռները կլինեին լողանալիս… Բայց դա չի հասել գեներալի ականջին։

Միջոցառումից հետո մեկ այլ նախկին ազատամարտիկ մոտեցել է Քաշատուրյանին եւ ասել, որ գեներալը չպիտի այդպես խոսեր, դա պատիվ չի բերում բարձրաստիճան զինվորականին։ Ըստ երեւույթին, իր գերագույն հրամանատարի բարձր ամբիոնից հնչեցրած «Ադրբեջանն առավելություն կստանա, եթե, Աստված մի արասցե, ռազմական գործողություններ սկսվեն, որովհետեւ նրանք իրենց ժողովրդին պատրաստել են եւ պատրաստում են պատերազմի, իսկ մենք՝ խաղաղության» խոսքերից ոգեւորված գեներալը զայրացել է ազատամարտիկի «հանդգնությունից» եւ ջղայնացած փորձել բացատրել հակառակորդի գերազանցության մասին։

Դրան պատերազմի վետերանը պատասխանել է. «Ինչ է, մինչ այդ հակառակորդը մեզնից բազմիցս ուժե՞ղ չէր, երբ խորհրդային բանակից հսկայաքանակ զինտեխնիկա էր ժառանգություն ստացել եւ վայելում էր Մոսկվայի հովանավորությունը, իսկ մենք, լավագույն դեպքում, ընդամենը որսորդական հրացաններով ու ինքնաշեն զենքերով էինք կռվում… Մարտական գործողություններից մեկի ժամանակ ես ու իմ հրամանատարության տակ կռվող հինգ տղաներ 300 ազերի ենք ոչնչացրել։ Փաստորեն, մեզնից յուրաքանչյուրը 50 հոգու դեմ էր կռվում։ Կապվել են ինձ հետ, ասել, որ շուտով օգնություն կուղարկեն, մերժել եմ, ասել եմ՝ պետք չէ…»։

Տեսնելով, որ զրույցը ցանկալի հունով չի գնում, վեճին կոպտորեն փորձել է միջամտել պատերազմին շտաբի իր նեղ պատուհանից հետեւած մեկ այլ բարձրաստիճան զինվորական, որից ազատամարտիկն ավելի է զայրացել ու նետել. «Դուք հո՞ղ եք ազատագրել, որ այսօր հողերը հանձնելու մասին եք խոսում։ Դա մեր հողն է, մենք էլ կպաշտպանենք…»։

Այսքանով միջադեպն ավարտվել է։

Չեխ նշանավոր գրող Յարոսլավ Հաշեկը, իր հանրահայտ «Շվեյկ»-ում ներկայացնելով առաջին աշխարհամարտի ավստրո-հունգարական մի գեներալի եւ հավեսով գծելով նրա զվարճալի դիմանկարը, վերջում եզրափակում է. «Ավստրիան այսպիսի գեներալներ շատ ունի…»։ Տխուր ու ցավալի է, բայց մենք եւս ետ չենք մնում նման գեներալների, հրամանատարների ու ղեկավարների քանակով։

Արեգ Վարդանյան
hraparak.am
26.07.11

ԼՂ հարցում առաջընթաց չի լինի


Ասում է Ռիչարդ Կիրակոսյանը
Եվրամիությունն ուզում է մեծացնել իր ներգրավվածությունը ղարաբաղյան խնդրում եւ պատրաստ է անհրաժեշտ ֆինանսական միջոցներ տրամադրել՝ կարգավորմանը նպաստելու եւ տարածաշրջանը վերականգնելու համար: Այդ մասին «Ազատություն» ռ/կ-ին տված բացառիկ հարցազրույցում ասել է Եվրամիության ընդարձակման եւ Արեւելյան գործընկերության քաղաքականության գծով հանձնակատար Շտեֆան Ֆյուլեն՝ միաժամանակ շեշտելով, որ գործող ձեւաչափի՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի փոփոխության հարց չի շրջանառվում:

Ասել է թե՝ միջազգային հանրությունն այսօր ընդգծված կերպով շահագրգիռ է ԼՂ հակամարտության կարգավորմամբ, առավել եւս, եթե նկատի ունենանք վերջին 1-2 ամիսներին տարբեր մակարդակներով ու նաեւ գերտերությունների կողմից այս հարցով արված հայտարարություններն ու կողմերին համաձայնության հակելու ջանքերը:
«Առավոտն» այս հարցի շուրջ զրուցեց Տարածաշրջանային հետազոտությունների կենտրոնի տնօրեն Ռիչարդ Կիրակոսյանի հետ:

- Ի՞նչ եք կարծում, միջազգային հանրության այս ուշադրության եւ խնդիրը լուծված տեսնելու շահագրգռվածության պայմաններում Կազանին հաջորդելիք հանդիպումն ավելի արդյունավե՞տ կլինի:

- Ես չեմ տեսնում որեւէ հնարավորություն ԼՂ հարցում ինչ-որ լուրջ փոփոխությունների համար:

- Ինչո՞ւ, չէ՞ որ վերջին շրջանում միջազգային հանրությունը ավելի հաճախ է կոչեր անում ստատուս-քվոն փոփոխելու առնչությամբ՝ համարելով, որ այն այլեւս ընդունելի չէ:

- Իմ կարծիքով, դա ակնհայտ է, որովհետեւ, ի հեճուկս դիվանագիտական փորձերի, ոչ մի առաջընթաց չկա այն կետից, որտեղ գտնվում էինք մի քանի տարի առաջ:

- Այդուհանդերձ, ԱՄՆ-ն, Եվրոպան այս տարածաշրջանում, բացի քաղաքականից, նաեւ տնտեսական շահեր ունեն, մասնավորապես՝ էներգակիրների խնդիր, ու, ըստ Ձեզ, նրանք պատրա՞ստ են երկար հանդուրժել իրենց շահերն իրագործելուն խոչընդոտող խնդրի չլուծված լինելու փաստը:

- Իրականում հարցն այն չէ, թե որքանով Արեւմուտքը կամ գերտերությունները կհանդուրժեն ստատուս-քվոն, այլ այն, թե Հայաստանն ու Ադրբեջանը որքանո՞վ դա կհանդուրժեն: Երկու բան հստակ է. առաջինն այն է, որ ԼՂ-ն երբեք չի վերադառնա Ադրբեջանի կազմ, եւ երկրորդ՝ Ադրբեջանն է միակ խնդիրն ու վտանգը տարածաշրջանի կայունության եւ անվտանգության համար, եւ Արեւմուտքի համար հենց սա է խնդիրը:

- Եվ այդ խնդիրն Արեւմուտքը պիտի փորձի լուծե՞լ:

- Այդ հարցն ուղղված է Արեւմուտքին, բայց ես կարծում եմ, որ նրանք պիտի որ ջանան լուծել: Այլ կերպ ասած, ճնշում գործադրեն տարածաշրջանում միակ վտանգի՝ Ադրբեջանի վրա, հասկացնելու նրան, որ խնդիրը ռազմական լուծում չունի:

- Կարծիքներ կան, թե ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահող երկրները շահագրգիռ են ոչ միայն խնդիրը ռազմական ճանապարհով չլուծելու, բայց նաեւ առկա ստատուս-քվոն պահպանելու հարցում: Այդ հարցում նույն դիրքորոշումն ունեն նաեւ Հայաստանն ու Ադրբեջանը: Դուք համամի՞տ եք այս դիտարկումների հետ, եթե նկատի առնենք, որ դա պիտի որ հակասի տարածաշրջանում այդ երկրների տնտեսական շահերին:

- Եվ այո, եւ ոչ: Ընդհանուր առմամբ ստատուս-քվոն թույլ է տալիս ե՛ւ Արեւմուտքին, ե՛ւ Ռուսաստանին ներգրավված լինել տարածաշրջանում, բայց միաժամանակ ստատուս-քվոն նաեւ վտանգ է ներկայացնում նրանց շահերի համար: Բայց մինչեւ հիմա մենք շատ հուսադրող բաներ չենք տեսել, ու խնդիրն ամենեւին էլ Ռուսաստանը կամ Արեւմուտքը չեն: Խնդիրն Ադրբեջանն է, որը այն միակ վտանգն է եւ միակ խափանիչ ուժը, որ կարող է խոչընդոտել խնդրի լուծմանը:

- Այդ դեպքում ի՞նչ լծակներ կան Ադրբեջանի վրա ազդելու, եթե միջազգային հանրությունը իսկապես ուզում է ԼՂ հարցը լուծված տեսնել:

- Մեկ օրինակ բերեմ. եթե Ադրբեջանը միակ վտանգն է տարածաշրջանային անվտանգության համար, ապա Ռուսաստանը եւ Արեւմուտքը պետք է Ադրբեջանի համար զենքի արգելք սահմանեն եւ թույլ չտան որեւէ երկրի Ադրբեջանին զենք վաճառել: Սա մի օրինակ է, որի օգնությամբ կարող է նվազեցվել պատերազմի վտանգը՝ ստիպելով Ադրբեջանին կախված մնալ հարցի դիվանագիտական լուծումից: Բայց մինչեւ հիմա այս հարցում քաղաքական կամք չի դրսեւորվել: Ադրբեջանում էլ քաղաքական կամք չունեն՝ գիտակցելու, որ տանուլ են տվել պատերազմը եւ հավերժ կորցրել են Ղարաբաղը:

- Մեր երկրում ներքաղաքական վիճակն ինչպե՞ս կարող է ազդել ԼՂ հիմնախնդրի լուծման վրա:

- Իշխանության եւ ընդդիմության միջեւ երկխոսությունը կարեւոր քայլ էր, եւ դա ետ է պահում շատ երկրների՝ Լեռնային Ղարաբաղի հարցում ճնշում գործադրելու Հայաստանի վրա: Ուստի՝ Հայաստանն ավելի ուժեղ դիրքերում է այս արտաքին ճնշմանը դիմակայելու համար: Բայց եթե նույնիսկ վերադառնանք Կազանին, ապա ես չեմ տեսնում որեւէ հնարավորություն ԼՂ հարցում ինչ-որ լուրջ փոփոխությունների համար:

Հարցազրույցը՝ ՆԱԻՐԱ ՄԱՄԻԿՈՆՅԱՆԻ
«Առավոտ»
23.07.11

Ի՞նչ պատասխան է ուղարկվել Մոսկվա


ՌԴ նախագահի ուղերձին երեկ պատասխանել է ՀՀ նախագահը

Կազանյան աղմկահարույց հանդիպումից հետո ՌԴ նախագահ Դմիտրի Մեդվեդեւը ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման վերաբերյալ ուղերձ հղեց Հայաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահներին: Այդ ուղերձը հուլիսի 7-ից 8-ը Հայաստանի եւ Ադրբեջանի ղեկավարներին էր փոխանցել ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը: Եվ արդեն հուլիսի 17-ին Մոսկվա կատարած պաշտոնական այցի ընթացքում Ադրբեջանի արտգործնախարար Էլմար Մամեդյարովը շտապեց Ռուսաստանի նախագահին հանձնել վերոհիշյալ ուղերձին Իլհամ Ալիեւի պատասխանը:

Մեր երկրի նախագահը միայն երեկ արեց այդ բանը: ՀՀ նախագահի մամուլի խոսնակ Արմեն Արզումանյանը երեկ տարածեց հաղորդագրություն այն մասին, որ Սերժ Սարգսյանը պաշտոնապես պատասխանել է Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման վերաբերյալ առաջարկություններով Ռուսաստանի նախագահ Դմիտրի Մեդվեդեւի ուղերձին: Ընդ որում, Արմեն Արզումանյանը չի բացահայտել պատասխանի բովանդակությունը եւ չի մանրամասնել, թե ինչ միջոցով է այն փոխանցվել Ռուսաստանի նախագահին:

Սա որոշ մեկնաբանությունների տեղիք տվեց: Մեկը նկատեց, թե այ, սա է հայի հետին խելքը, մյուսը, թե՝ պատասխանի ձգձգումը մեր օգտին չի կարող լինել, եւ այս կարգի այլեւայլ մեկնաբանություններ: «Ա1+»-ը երեկ փորձել է ԱԳՆ մամուլի ծառայությունից ճշտել՝ արդյոք պատասխան ուղերձը նախարար Էդվարդ Նալբանդյա՞նն է տարել Մոսկվա, արտգործնախարարության մամուլի խոսնակ Տիգրան Բալայանը հրաժարվել է մեկնաբանել Սերժ Սարգսյանի պատասխանի հետ կապված հարցը, ասելով. «Դա մի երկրի նախագահի ուղերձ էր մյուս երկրի նախագահին, եւ հետեւաբար՝ դրա պատասխանն էլ պետք է արվի նախագահի մակարդակով»:

Մենք երեկ փորձեցինք քաղաքական ուժերի ներկայացուցիչների միջոցով պարզել, թե ինչ կարող է գրված լինել ՀՀ նախագահի պատասխանում, եւ արդյոք այդ պատասխանը հենց ա՞յն է, ինչ պետք է լինի:

ԲՀԿ խմբակցության պատգամավոր, ԱԺ տնտեսական զարգացման հարցերի մշտական հանձնաժողովի փոխնախագահ Վարդան Բոստանջյանը երեկ մեր խնդրանքով մեկնաբանելով, թե ինչ կարող է պատասխանած լինել Հայաստանի նախագահը Ռուսաստանի ուղերձին, ասաց. «Բոլոր դեպքերում դա Բոստանջյանի կողմից կարող է ներկայանալ անշնորհակալ գործ՝ առաջ ընկնելը եւ հանրապետության նախագահին մեկնաբանելը, ենթադրելը կամ կանխագուշակելը, թե ինչ կլինի պատասխանը, բայց մի բանում համոզված եմ, որ այդ պատասխանն ամենայն հավանականությամբ պետք է բխի մեր երկրի շահերից, հասարակության շահերից եւ պետք է լինի միջազգային հանրության կողմից արդեն ամրագրված սկզբունքներից: Հիմա դա կանվանենք մադրիդյան, թե այլ սկզբունքներ, կարեւոր չէ, բայց կարեւոր է, որ դրանք հաշվի են առնում միջազգային հանրության նկատառումները, մոտեցումները, հաշվի են առնում մեր երկրի շահերը եւ ուղղված են հիմնախնդրի խաղաղ ճանապարհով լուծմանը»:

«Ժառանգություն» խմբակցության անդամ, ԱԺ պատգամավոր Արմեն Մարտիրոսյանը համոզված է, որ Սերժ Սարգսյանի պատասխանը Մեդվեդեւին, իհարկե, կարեւոր է, սակայն առավել կարեւոր է ոչ թե այն, թե ինչ է ակնկալում Մեդվեդեւը, այլ այն, թե ինչ պատասխան է ակնկալում մեր ժողովուրդը. «Ուստի, եթե այդ պատասխանը կլինի մեր ժողովրդի ցանկությունների շրջանակում, ապա, կարծում եմ, հասարակության կողմից դրական գնահատականի կարժանանա, իսկ եթե թեկուզ մի փոքր շեղում լինի այդ հասարակական եւ համաժողովրդական պահանջից, բնականաբար, այդ պատասխանը չի ընդունվելու:

Իսկ դա նշանակում է, որ եթե ցանկացած պահի կփորձեն խնդիրը լուծել՝ առանց հաշվի առնելու հայ ժողովրդի պայքարը եւ իրական ցանկությունները, բնականաբար, այդ լուծումը չի կարող կյանքի կոչվել: Իսկ, ընդհանրապես, կարծում եմ, Սերժ Սարգսյանը շատ ավելի ճիշտ կվարվեր, որ այդ պատասխանը կառուցեր ստրասբուրգյան իր ելույթին համահունչ, եւ այժմ էլ այդ նույն ելույթի ոգուն համահունչ՝ հասարակությանը ներկայացնի, թե դրանք ինչ առաջարկներ են, ինքը ինչին է համամիտ եւ ինչին՝ ոչ, Կազանում ինչ առաջարկվեց, որին ինքը համաձայն էր, Ալիեւը՝ ոչ. այ, այս դեպքում մեզ համար եւս պարզ կլինի, թե մեր երկրի իշխանությունները ինչ լուծման են գնում»:

Երեկ, երբ տարածվեց տեղեկատվություն այն մասին, թե Սերժ Սարգսյանն արդեն պատասխան է ուղարկել Մեդվեդեւին, ոմանք սկսեցին չարախոսել, թե քանի որ Ալիեւն ավելի վաղ էր պատասխանել Մեդվեդեւին, նշանակում է՝ ինքն ավելի հաստատակամ է իր պատասխաններում եւ դիրքորոշումներում: Մենք հետաքրքրվեցինք՝ արդյոք ընդդիմադիր խմբակցության պատգամավորը ե՞ւս այդպես է մտածում: Արմեն Մարտիրոսյանը հակառակ կարծիքի էր. «Ես կարծում եմ՝ վերջին պատասխանողը միշտ ավելի շահեկան վիճակում է լինում, համենայնդեպս, գոնե մինչ իր պատասխանը՝ վերջին պատասխանողը կարող է իմանալ, թե իր նախորդն ինչ է պատասխանել»:

«Առավոտ»
23.07.11

Իմ պատգամավոր հայրիկը


Հայրիկս Ազգային ժողովի պատգամավոր է: Նա աշխատում է Ստեփանակերտի «Արմենիա» հյուրանոցի մոտ գտնվող շենքում, որը եկեղեցու պես գմբեթ ունի: Հայրիկիս աշխատատեղն առանձնանում է նրանով, որ այն չի կարելի լուսանկարել. երբ որեւէ տուրիստ հանում է լուսանկարչական ապարատը, որ նկարի, ԱԺ շենքի պահակը մոտենում ու քաղաքավարի խնդրում է դա չանել: Իմ կարծիքով՝ հայրս հաստատ այս որոշմանը կողմ է քվեարկել:
Երբ հայրիկս ԱԺ պատգամավոր դարձավ, մենք սկսեցինք հարստանալ. սկզբից հայրիկս տուն գնեց, հետո՝ ավտոմեքենա… Նրա ընկերների գործերն ավելի լավացան, հետո էլ նրանք կարեւոր մարդիկ դարձան:

Հայրիկս ամեն տեղ իրեն ներկայացնում է որպես ԱԺ պատգամավոր, այլ ոչ թե որպես դեպուտատ: Ասում է, որ չար մարդիկ իր հետեւում հատուկ են «ձեպուտատ» բառն օգտագործում, որպեսզի իր հասցեին վիրավորական խոսք օգտագործելուց հաճույք ստանան: Ճիշտն ասած՝ համաձայն եմ նրա հետ, քանի որ մեր իրականության մեջ «դեպուտատ» բառն իմաստափոխվել է եւ իր մեջ բացասական երանգներ ունի:

Պատգամավոր հայրս մեր արցախցիներին անշնորհակալ ժողովուրդ է համարում, բայց դրա մասին ուրիշների մոտ երբեք չի բարձրաձայնում: Նա ասում է. «Ինչ էլ անես էս ժողովրդի համար, միեւնույն է՝ նրանք «շնորհակալություն» բառը չգիտեն»: Բայց թող սա մնա մեր մեջ:
ԱԺ պատգամավոր իմ հայրիկը գտնում է, որ միայն ապուշները կարող են ընդդիմության մեջ գտնվել: Ասում է՝ մեր իշխանությունները շատ լավն են, իդեալական, եւ մենք ընդդիմության կարիք չունենք: Երբ որեւէ մեկն Արցախի խնդրի մասին ուզում է կարծիք հայտնել, հայրիկս զայրանում է. «Այ մարդ, չես հասկանո՞ւմ, որ մենք չճանաչված պետություն ենք»: Իսկ երբ նրան որեւէ մի հարց եմ տալիս, նա այնքան բարդ ու խճճված բաներ է ասում, որ սատանան անգամ գլուխ չի հանի նրա պատասխանից: Բայց մինչեւ պատգամավոր դառնալը նա ամեն ինչին հստակ պատասխաններ էր տալիս, եւ նրա հետ զրուցելն ավելի հետաքրքիր էր։ Ասեմ նաեւ, որ նա սիրում է իր ընտրողներին էլ խճճված պատասխաններ տալ…

Ինչեր էլ որ ասեն հայրիկիս մասին, միեւնույն է, ես գտնում եմ, որ նա մեծ քաղաքական գործիչ է, եւ նրա աշխատանքը շատ ծանր է. առավոտները գնում է Ազգային ժողով եւ այդ նիստերի ժամանակ այնքան է այնտեղ աջ ձեռքը բարձրացնում ու իջեցնում, որ գիշերները ձեռքը ցավում է, եւ նա աջ ձեռքը բարձրացրած է քնում: Բայց, չնայած նրան, որ հայրիկս շատ ծանր ու պատասխանատու գործ է անում մեր ժողովրդի համար, նա չի նիհարում, ընդհակառակը՝ անընդհատ չաղանում ու չաղանում է: Եվ լավ է, որ իմ հայրիկը պատգամավոր է աշխատում։ Մենք արդեն շատ լավ ենք ապրում։

Աշխեն Մ., 6-րդ դասարանի աշակերտուհի, Ստեփանակերտ
Hraparak.am
25.07.2011

пятница, 22 июля 2011 г.

Ո՞վ է ջուր լցնում թշնամու ջրաղացին


Հարցադրում ՀՀ նախագահի աթոռը զբաղեցնողին
Պետականամետ մտածողության բացարձակ բացակայության ֆոնին` պետականամետ մտածողության խորը ճգնաժամի պայմաններում առաջնորդվել ընդդիմախոսներին լռեցնելու` «ջուր եք լցնում թշնամու ջրաղացին» հին հայկական եւ այլեւս ոչ արդիական տրամաբանությամբ՝ զավեշտալի է:
- Իսկ ո՞ւմ ջրաղացին էիք Դուք ջուր լցնում, երբ 2008թ. կեղծում էիք նախագահական ընտրությունները, երբ սառնասրտորեն համաձայնվում էիք իրենց սահմանադրական իրավունքների համար խաղաղ ու քաղաքակիրթ պայքարի ելած ժողովրդի վրա կրակելու հրամանի հետ, երբ թափում էիք անմեղ մարդկանց արյունը, երբ զնդաններում էիք պահում քաղբանտարկյալներին:
- Ո՞ւմ ջրաղացին էիք Դո՛ւք, հենց Դո՛ւք ջուր լցնում, երբ տարբեր բարձր ամբիոններից, ի լուր աշխարհի, հայտարարում էիք Ադրբեջանի ռազմական առավելությունների մասին` Արցախի հարցի շուրջ բոլոր քննարկումներն իջեցնելով «կարմիր գծից» ներքեւ:
- Ո՞ւմ ջրաղացին են ջուր լցնում Ձեր գեներալները, երբ դաժանաբար խոշտանգում են մեր զավակներին եւ մնում անպատիժ:
- Ո՞ւմ ջրաղացին է ջուր լցնում Ձեր վարչապետը, որի վարած ապաշնորհ տնտեսական քաղաքականության գնահատականն աղքատության խորացումն է (ՀՀ յուրաքանչյուր երրորդ քաղաքացին աղքատ է), միգրացիայի ահագնացող, այո՛, ահագնացող, տեմպերն են, կապիտալի զանգվածային արտահոսքը, աննախադեպ գնաճը, բիզնեսի վարման խոչընդոտների աճը, համատարած եւ համակարգային կոռուպցիան:
- Ո՞ւմ ջրաղացին են ջուր լցնում Ձեր նախարարները, ովքեր արդեն բռնել են մեր որդիների եւ դուստրերի հայեցի կրթության ոչնչացման ուղին, ովքեր տարիներ շարունակ եւ անպատիժ մսխում են պետական միջոցները, հարստություն դիզում վաղուց արդեն այն աշխարհը «միգրացված» 60 հազար ննջեցյալների անվան տակ, նաեւ ընտրությունների ժամանակ ապահովում ձայների Ձեր անհրաժեշտ քանակը:
- Ո՞ւմ ջրաղացին էր ջուր լցնում վարչապետի մանկապիղծ խորհրդականը, երբ, օգտվելով անցած երեք տարիների ընթացքում իր պատրոնի կողմից «սանձազերծված» էլ ավելի խորացող տնտեսական եւ սոցիալական ծանր վիճակից, բարոյապես ոչնչացնում էր վաղվա քաղաքացուն եւ զինվորին:
- Ո՞ւմ ջրաղացին են ջուր լցնում Ձեր հարազատ եղբայրները, որոնց մասին մամուլում պարբերաբար հայտնվում են մեզ եւ սփյուռքահայ մեր հայրենակիցներին թալանելու անհերքելի փաստեր:
- Ո՞ւմ ջրաղացին են ջուր լցնում Ձեր անձնական օգտագործման օլիգարխները, որոնց անհատակ ագահության շնորհիվ միջին վիճակագրական քաղաքացին կարողանում է գնել միայն հաց՝ այն էլ այնքան, որ սովից չմահանա:
- Կրկին ու կրկին՝ ո՞ւմ ջրաղացին եք ջուր լցնում Դուք, երբ երկրի աղետալի վիճակի պատասխանատուներին, Ձեր ապօրինի իշխանության պրոֆեսիոնալ խիղճը կորցրած ծառայամիտներին պատժելու փոխարեն` հրահանգում եք ավելի արհեստավարժ կեղծելու վերոհիշյալ ողջ իրականությունը եւ շփոթեցնելու ՀՀ քաղաքացիներին` Ձեր ավազակապետության զոհերին:
Ուզո՞ւմ եք թշնամու ջրաղացին ջուր չլցվի` հեռացե՛ք:
«Ժողովրդի իշխանություն» հասարակական-քաղաքական նախաձեռնություն

Hraparak.am
22.07.11